Bonggang Bonggang Lisensiya

Hindi ko akalaing isa palang nakakawindang na experience ang pagkuha ng driver’s license. Siyempre aaaminin ko nang nagpatulong ako sa fixer dahil alam ko namang wala din akong isasagot sa exam. Ewan ba, noon yatang nagpaulan ng “road sense” eh kasalukuyan akong humihilik sa kalaliman ng pagtulog kaya’t hindi ako nawisikan man lang.

Anyway, pagkarating pa lang namin ni mac0ie sa LTO eh naloka na agad ako. Ako lang kasi ang girlalu na magte-take ng exam ng araw na iyon. Mabuti na lang at mabilis lang ang first half ng proseso, medical lang.

“Ok Ms. Villareal, please cover your right eye then read the 8^th line,” sabi sa’kin ng lalaki sa eye-exam room. mwihihihi! Nakikini-kinita ko pa din ang sarili ko na sobrang lapad ang pagkakangiti nung mga oras na ‘yon. Pano ba namang hindi?Eh kahit pa papikitin niya ako, kabisadong kabisado ko na ang “famous 8^th line” na iyon! “d-e-f-p-o-t-e-c.” kunyaring pagbasa ko sa chart. Sunod ay ang kaliwang mata ko naman ang pinatakpan niya. At dahil kabisado ko nga, 20/20 daw ang grado ko. Hindi niya na din chineck ang Blood Pressure ko kasi mukha naman daw akong healthy. Pagkatapos ay pinag-drug test na nila ako.

“Naiihi ka na ba?” walang kaabog-abog na tanong sa’kin ng babaeng nasa laboratory. And mind you, tinanong niya ako sa harap ng mga manong na naghihintay din ng turn nila sa drug-test. “Opo,” nahihiyang sagot ko sa kanya. “Sigurado ka?” mataray na tanong niya. Um-oo ulit ako. “Talaga ha?” sabi niya ulit. Oo na naman ako. “Sigurado ka talaga?” tanong na naman niya. Siyempre tiningnan ko na siya ng naka-kunot ang noo. Nakukulitan na kasi ako sa kanya at nakikita ko ding nakikinig ang mga manong sa usapan namin kaya’t nataasan ko na siya ng boses. “Nawiwiwi na ako! Okay?!” sabi ko sa kanya kaya’t nilabas niya na ang isang plastic vial. “O sige, kailangang punuin mo ‘to ha!” sagot niya sa’kin in-a-not-so-friendly tone. Namilog ang mata ko nang makita ko ang vial. May kalakihan nga naman pala siya, parang mahirap punuin.. @__@

Pero dahil nakita kong tila ba nanghahamon ang tingin sakin ng babaitang ito, taas noo akong naglakad palabas para maghanap ng malinis na restroom. Hindi pa ako nakakalayo nang tawagin niya ako ulit. “Miss, san ka pupunta? Dito ang C.R.” sabi niya habang itinuturo ang de-kahoy na cubicle. Doon lang daw pwede mag-C.R. ang magda-drug test. Lalo akong naloka nang makapasok ako sa loob, walang flush. At kung claustrophobic ka, malamang nahimatay ka na sa liit ng cubicle na ‘yun. Anyway, dahil wala na din akong choice, ginawa ko na ang kailangan kong gawin. Buti na lang na-pressure ako sa mapanghamong tingin ng babaitang yun kaya’t halos napuno ko naman ang vial.. hihi.. xD

Nang maisubmit ko na sa kanya ang wiwi slash specimen ay magalang na sinabihan niya akong maupo muna at maghintay ng result. Siyempre taka ako bakit bigla siyang bumait sa’kin. Imposible namang natuwa siya dahil lang halos napuno ko ang vial. Pa-upo na sana ako nang malaman ko ang dahilan kung bakit naging friendly siya bigla. “Sa GMA ka nagtatrabaho?” tanong niya habang itinuturo ang files ko. “pahingi naman ng passes sa Eat Bulaga oh!” toink! Pero dahil asar ako sa kanya at hindi ko din naman siya mapapagbigyan, nginitian ko na lang, kunyari di ko siya narinig.

So naupo muna ako. Doon ako tumabi sa manong na mukha namang kagalang-galang. “SINGLE KA BA?” biglang tanong sa’kin ng kagalang-galang na manong na ito. Aba’y may kabastusan pala ang isang

‘to! Pinapa-init lalo ang ulo ko! Irapan ko nga ng bonggang bongga! Maya maya’y nagulat ako nang tumawa siya at nag-sorry. Na-realize niya kasing nabastusan ako sa tanong niya. Ang ibig lang pala talaga niyang sabihin eh kung SINGLE daw ba ang ida-drive ko? meaning motor daw ba o four wheels? Siyempre pinamulahan din ako ng mukha. Sa hiya ko, nag-sorry din ako sa kanya dahil inirapan ko siya. Masyado kasi akong assuming! Nyahahaha! xD

Hindi ko na din masyadong matandaan ang ibang proseso pagkatapos nito kaya’t tatalon na ako sa written exam. Kahit pa may kodigo na ako, sinabi ko sa sarili kong susubukan kong sagutan ang exam bago tumingin sa kodigo. Nang makita ko ang questionnaires, nawalan na ako agad ng pag-asa. Tagalog ang exam! Pipilitin ko pa din sanang sagutan kaso napanghinaan na ako ng loob ng mabasa ko ang unang question: Anong ibig sabihin kapag inilabas ng drayber ang kanyang kaliwang kamay at ini-unat ito? ANO DAW??!! Aminin, kahit Pinoy tayo, mas mahirap intindihin ang tagalog questions. ‘Yun lang at hindi ko na pinag-aksayahang pigain ang utak ko sa mga madugong katanungan na ‘yon. Shade na lang ako ng shade.

Nang tawagin na ang pangalan ko sa listahan ng mga nakapasa, nawala na ang init ng ulo ko. Sa wakas, makukuha ko na ang lisensiya ko at makakapag-lunch na kami ni mac0ie! Nang makumpleto nang tawagin lahat ng nasa listahan, nagulantang bigla ang mundo ko. Hindi pa daw kasi tapos. Pinabababa kami para sa (..drumroll please..) Actual Exam. MERONG ACTUAL EXAM??! Shucks, hindi ako prepared! Kung anu-ano na tuloy ang pumasok sa isip ko. Anong gagawin ko? Pano kung maibangga ko ang sasakyan? Or worse pano kung may mabangga ako? Pero dahil wala na din ako ulit choice, pumunta na din ako sa driving area. Sa bawat hakbang, kinukumbinsi ko ang sarili ko na kaya ko yan kahit pa puro manong ang mga nakapaligid sa’kin. Mabuti na lang at sinalubong ako agad ni mac0ie pagbaba ng hagdan para bigyan ako ng moral support.. xD

Nang nasa driving area na kami at nakita ko ang sasakyang ida-drive namin, agad kong sinabi kay mac0ie na “Ayoko! umuwi na tayo! Magba-backout na’ko!” Pano ba namang hindi? Eh owner-type jeep ang ipapa-testdrive sa amin! Lalo akong na-pressure nang mapansin kong nakatingin sa’kin ang mga manong na kasabay ko. Siguro naaawa sila na sa liit kong ito eh magda-drive ako ng ganon. @__@

Gusto ko na sana talagang umuwi, pero thankful ako that mac0ie knocked some sense into me. Kagaya din daw ng kotse ang pagda-drive nun. Atsaka nandun na nga naman ako sa huling test tapos magchi-chickenout pa ako? Oo nga naman, sayang ang pakikipagmatigasan ko sa babaitang nasa laboratory kung di ko pa ito itutuloy, isama na din ang paghahalf-day ni mac0ie sa office para lang samahan ako.

Nilapitan ko ang nagpapa-actual exam habang nagtatawag siya ng pangalan ng susunod na magda-drive. Dahil medyo kinakabahan pa din ako, nagpa-cute na lang ako sa kanya ala Puss in Boots sa Shrek at nakiusap na i-huli na lang ako sa exam. Baka kasi sakaling pag konti na ang taong nanonood eh mabawasan ang kaba ko. Mabuti na lang at pumayag siya. Imagine my horror habang nakikita ko ang ibang manong na namamatayan ng makina sa test drive. Yung isang bagets, nabangga pa ‘yung barbwire na nasa likuran dahil napasobra ang reverse niya. Naalala ko tuloy na nung huling beses akong nag-reverse eh nabangga ko ang gate ng kapitbahay namin.. xD Hay, good luck talaga sa’kin! Mabuti na lang nang natapos at nakaalis na lahat ng kasabayan ko, hindi na din ako pinag-exam. Naawa na siguro sila sakin dahil siguradong kulay abo na ako ng mga oras na iyon. xD

Inabutan na kami ng lunch break kaya’t alas-dos ko na nakuha ang lisensiya. Nang makita ko ang kawarlahan ng itsura ko doon, natawa na lang din ako. Dati kasi nagtataka pa ako kung bakit halos lahat ng makita kong litrato sa driver’s license eh mukhang tuliro, tulala at tralala. Ngayon, pagkatapos ng bonggang bonggang karanasan ko sa LTO, alam ko na din ang sagot. ^___^

At bilang pampalubag-loob man lang sa kawindang windang na itsura ko sa license, pinicturean ko na lang muli ang sarili ko nang nakapagpahinga na ako ng konti. Hihi.. xD

Sleep Softly, My Moon Cat

"No amount of time can erase the memory of a good cat, and no amount of masking tape can ever totally remove his fur from your couch."
--Leo Dworken

To Siah, my beloved Siamese cat…

I really hope I could agree with my friends whenever they tell me that you are in a much better place now… But you know how selfish I can be. I just can’t help but wish you’ll be here, beside me, forever.

I miss you so damn much… Your habit of lying in front of my PC while I’m trying to meet a deadline, fighting with me on who reigns supreme on the computer… You’re always the reason why my articles have “ghfdg7vdjfels” on them by trying to take hold of my keyboard…

God, I miss that and so much more…

Now I can’t go to my room without wishing you’re still alive, tapping me with your little paw. Just this morning I turn into an emotional ball of mess once again, expecting you to greet me, to follow me around… You never failed to do that every morning.

I love you, my moon cat… You know me in the way no human could ever know. You understand me for you were a silent witness to my ups and downs… You patiently listen to my secret wishes, tolerate my lunacy… You were the only one who I allowed to see me totally break down… You knew that at the end of a weary day, when I am just so done with words, that only cuddling will do…

You loved me… I like the “me” in your trusting eyes… And you let me love you. You made me your whole world… And I had never been anyone’s whole world before…

My only comfort now lies in the knowledge that you are no longer in pain and that you are now purring your sweet purr there in the lap of God, spreading smiles in Heaven.

I love you…. Thank you for sharing your brief but beautiful life with me…

Sleep softly, my moon cat…

Only In Your Reflection

I had a dream… In it, you were a cool, clear lake in the deepest heat of summer.

After long hours of watching, I saw myself moving slowly to your banks… In a movement as fluid, as impossible as being captured as mercury, I stepped into you and moved smoothly into your depths…

With your coolness enveloping me, I felt all my anxieties and disquiet sloughed away and swirled into the current to disappear… I drifted downward until I lay buried inside you, like a jewel from some treasure lost in a storm…

In your unmarred reflection, I saw myself… I ran my hand over to the curves of my face as if I were made of the finest silk… For it is only in your reflection that I see myself this beautiful, this happy, this loved…

How safe you were, how still and comforting…

It is here, deep in the warm interior of my dream that I belong… Here, in the soul of a man so sweet and deep and loving.

A Conversation with My 12-Year-Old-Self

Last week naisipan kong basahing muli ang diary ko nung 12 years old pa lang ako. Pagbuklat ko dito ay bumungad sa akin ang title na: “Gala’s Journal”. Gala kasi ang palayaw ko noong bata ako. Nakakatuwa palang basahin ang diary ng isang bata. Ang daming emosyon, ang daming kalokohan at ka-dramahan. Ilang beses ko ding naitanong: “Ako ba talaga ‘to?” Paano kaya kung makaharap ko ang batang ako? Ano ang sasabihin namin sa isa’t isa?

Mukhang maganda ngang idea yun. Umpisahan ko kaya dito sa panahong sinulat ko ang pahinang “Three Things To Accomplish”? Ito kasi ang isa sa pinaka-pumukaw ng aking atensiyon.

1. INT. GALA’S ROOM. DAY (naks! script!)

Ako: (reads Gala’s list) #1) Learn to play the guitar…

Gala: (excited) Alam mo, Ate, hiningi ko na kay tito Erick yung gitara niya para mapag-aralan ko na.

Ituturo niya ang gitarang nasa tabi ng kama na later on ay papangalanan niyang Basty.

Ako: Maganda yan! It’s good na mahilig ka sa music.

Gala: Oo nga eh. Kaso nag-iipon pa ako para makapag-aral ng guitar lessons. Ayoko kasing humingi pa kila Papa, ang dami na nilang gastos sa tuition namin ni Kuya. Tapos yung bayad pa sa kuryente, sa tubig at kung saan saan pa.

Ako: hehe, para ka namang matanda kung mag-isip! (a beat) Pero alam mo, pwede kang matutong mag-gitara sa sarili mo lang.

Gala: Talaga, Ate?

Ako: Oo! Tumingin ka sa mga songhits, madalas merong chord chart dun. Madali lang sundan. Dun lang din ako natuto mag-gitara eh!

Gala: Wow! Thank you, Ate! Bibili na’ko ngayon din!

Nagmamadaling tatayo si Gala.

Ako: Teka, mamaya na! Maupo ka muna. Ngayon na nga lang tayo nag-usap, aalis ka pa agad.

Gala: (sits) Sorry Ate, I got carried away. (englishera?)

Ako: (reads the list again) #2) Go on a trip to India… Wow! This sounds interesting… Of all the places, why India?

Gala: Hmmm.. para kasing napaka-mysterious ng India para sa’kin… Hindi ba’t sa kanila nagmula yung Buddhism, Hinduism, Sikhism at Jainism?

Ako: Tlga? Pasensiya na hindi ko na matandaan yan… Atsaka teka, ano namang kinalaman ng mga religion na yun sa kagustuhan mong puntahan ang India?

Gala: Nacu-curious kasi ako kung ano bang meron sa India… Napaka-“spiritual” siguro ng lugar na ‘yun para pagmulan ng 4 na relihiyon.

Ako: (smiles and pats Gala’s head) Ang weirdo mo talagang bata ka.

Gala: Masama bang maging weirdo, ate?

Ako: No… I think weird is good.

Mapapangiti si Gala. Babasahin ko naman ang ikatlo sa kanyang listahan.

Ako: #3) Write a bestseller… hahaha! Ikaw talaga! Ang bata bata mo pa gusto mo nang kumita agad ng malaki!

Gala: Yan ang pinaka-dream ko, Ate!

Ako: Ang yumaman?

Gala: Hindi. Ang makasulat ng libro/nobela na maraming tatangkilik. Para kasing ang sarap sa pakiramdam na maraming tao ang natutuwa, nakaka-relate at natututo sa mga sinulat mo… Ikaw Ate, nasubukan mo na bang sumulat?

Ako: Oo, iyon ang trabaho ko.

Gala: Wow! E di nakagawa ka na ng bestseller?

Ako: Naku hindi… hindi naman ako ganun ka-galing.

Gala: Pero gusto mo?

Ako: . . . ‘Yun ang pangarap ko.

Gala: Yun naman pala! Eh bakit hindi mo gawin?

Ako: Hindi naman ganun kadali yun.

Gala: Ganun lang dapat kadali yun, Ate.

Ako: Hindi mo pa kasi nararanasang ma-reject---

Gala: (cutting me off) Wag mong sabihing hindi mo kaya?

(A beat)

Ako: Honestly, hindi nga ako sigurado kung kaya ko.

Gala: Ate, wag kang magagalit ha? Pero ang hina naman ng loob mo.. Masuwerte ka nga nandiyan ka na at nabibigyan ng pagkakataong magsulat… Kung ako ang nasa posisyon mo, gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para maabot ang mga pangarap ko… Kagaya nga ng palaging pangaral sakin ni Papa: “Walang imposible, basta magtiwala ka lang.”

Ako: (smiles) Close ka din sa Papa mo?

Gala: Oo! Idol ko nga siya eh! Alam mo ba, Ate? Kahit bulag si Papa ko, hindi niya ni minsan ginamit na dahilan iyon para mawalan siya ng tiwala sa sarili niya at sa mga bagay na kaya niyang gawin. Siya ang inspirasyon ko. At hindi ko siya bibiguin.

Kitang kita ko ang determinasyon sa mga mata ni Gala. Natigilan ako. Nahiya sa aking sarili. Oo nga, when did I stop believing in myself? When did I stop dreaming? How did I ever forget that lesson my father taught me? Niyakap ko ang batang si Gala, thankful for this eye-opening conversation.

Ako: Salamat ha?

Gala: Para saan?

Ako: Dahil nakilala kita ulit.

Gala: (smiles and turns to go) Sige ate, alis na muna ako!

Ako: Saan ka pupunta?

Gala: Bibili ng songhits, mag-aaral mag-gitara!

Ako: Teka, pwedeng iwan mo na muna yung papel at ballpen mo? May susubukan lang akong sulatin.

Gala: Anong susulatin mo?

Ako: (smiles at her) Concepts para sa magiging bestseller kong libro.

Her face lights up. Bibigyan ako ni Gala ng thumbs-up sign at kikindatan ko naman siya… =)

Hindi Dapat

Kahapon ay nakatanggap ako ng tawag mula sa isang taong itago na lang natin sa pangalang Goryo. Dati ko siyang kasamahang manunulat sa isang kumpanyang pinagtrabahuhan ko. Gusto daw nilang kunin muli ang aking serbisyo. Hindi ko na lang din papangalanan ang kumpanya dahil hindi din naman naging maganda ang karanasan ko dito. At sa totoo lang, hindi din kagandahan ang nilalaman ng sasabihin ko.

Nang mag-ring ang aking phone at nag-register ang pangalan ni Goryo ay nagdalawang isip ako kung sasagutin ko ba o hindi. Paano mo ba kakausapin ang taong nag-umpisa ng malisyosong tsismis na pansamantalang dinungisan ang iyong kredibilidad? Matapos makipagtalo sa aking sarili, sinagot ko na din ang tawag.

Masayahin ang boses na isinalubong sa akin ni Goryo. Yung tipo ng boses na ginagamit mo kapag kausap ang isang matalik na kaibigan. Kinausap niya ako na tila ba wala siyang malaking atraso sa akin. Kailangan daw nila ng follow-up human-interest articles tungkol sa mga kabataang ininterview ko dati. Gusto ko sanang sabihin na bilib ako sa kapal ng pagmumukha nila para kunin pang muli ang aking serbisyo matapos ang ginawa nila sakin (sorry if I sound mean). Ngunit dahil mabuti ang pagpapalaki sa akin ng magulang ko, sinabi ko na lang na busy ako.

“Ikaw pa? Kilala kita. Sanay ka namang sumulat under pressure eh!” Biro niya sa akin. Sa isip isip ko, “Talaga lang ha? Kung kilala mo talaga ako, you should know na nagpipigil lang akong hindi ka masigawan.” Pero dahil nga nagpipigil ako, sinabi ko na lang na hindi ko talaga magagawa.

“Name your price. Willing naman yata mag-shed out ang company ng malaki for this project.”

Aaaahh name my price pala ha! Nagbigay ako ng presyo, halos triple ng dating sinisingil ko sa kanila. Tumahimik sandali si Goryo, obviously shocked. “Seryoso ka ba?” tanong niya matapos makabawi. “Oo.” Maikling sagot ko para tigilan niya na ako dahil alam ko namang hindi papayag ang kumpanya. “Baka naman pwedeng dagdagan na lang natin ng (a measly percentage of my TF) ang payment?” sabi pa niya. “Hindi.” Sagot ko ulit. Sinubukan niya pa akong bolahin. Pumayag na daw ako kasi ako daw ang mas may kilala sa mga kabataang ininterview ko at baka mahirapan daw mag-open up sa kanila… etc..

Maya maya ay tinatawaran na naman niya ako. At dahil nga matagal ko nang pinipigilan ang aking sarili, nataasan ko na siya ng boses. Ang sabi ko “Kaya nga yun tinawag na Talent Fee kasi talento ang puhunan. Tapos ngayon tatad-tawaran mo lang na para bang nasa palengke tayo? Ano yun? Isda na pwede mong tawaran?!” Yun na ang mga huling salitang namagitan sa amin. Hindi ko na matandaan kung ako ba o siya ang unang nagbaba.

Alam kong hindi maganda ang ginawa ko. And I am not proud of it. But for the moment, hayaan na lang muna sana nila akong magalit. Intindihin na lang sana nila that this outpouring was long overdue. I have always hated regrets. Pero kung meron man akong nagawa na nire-regret ko, eto yung huling araw ko sa kumpanyang iyon. Yung araw na natapak tapakan ang pagkatao ko dahil sa malisyosong tsismis na ginawa niya sampu ng kanyang mga kasamahan. Pinagsisishan kong lumabas ako ng opisina na umiiyak at nakatungo. Hindi ako dapat lumabas ng nakatungo. Hindi dapat.

You Really Do Come True...

Sorry for the randomness (not to mention the cheesiness) of this short entry, I just really need to write this down.

For years, this simple dream had been secretly nestling in my heart of hearts: To walk in a crowded place with the love of my life holding my hand, beaming with pride, proclaiming to the world that he is proud of me… and of being seen with me. A narrow-minded wish for some.. but I know those who know me through and through would understand why.

Insecurity is an ugly gaping hole in my personal package that cannot seem to be filled, not even with years of being in some of my relationships. So I gave up hope.

But now, looking at you smiling at me while holding my hand in a crowded place, makes me re-assess my notion of having-a-dream-come-true.

For you don’t look proud with your hand in mine…

…you look happy… contented… and at home…

Yes, happy… not just to be seen with me. But happy that you are with me…

Now I know, without a shadow of doubt:

Dreams… you really do come true.

Is The Grass Really Greener on The Other Side?

One of my articles published in the Love Section of Starbuzz Magazine April 2006.. =)

Fairy tale romances usually go like Boy meets girl. Boy and Girl fall in love. Then what usually follows is the line, “and they live happily ever after.” But more often than not, there is another, more complicated side of the story. Boy meets Girl. Boy and Girl fall in love. Then, Boy meets another Girl who seems to be way cooler (or hotter, for that matter) than the other Girl or vice versa.

To always want more, is part of being human. Somehow, we are seldom contented or satisfied with what we have. Remember the saying that the “grass is always greener on the other side”? In some ways, the other side seems so tempting, evoking in us the desire to stray.

One article about infidelity explained it best. "Even if you're in a good relationship that offers you lots of X, if someone comes along who offers Y, you take the X for granted, and the Y starts to look really good."

Because we’ve been so accustomed to having the Xs around, we tend to forget its real value.

Oftentimes, the beginnings of infidelity may seem innocent. Many affairs started with a “just friends” status. They are people who are already threading on dangerous slopes without even realizing it. The thing becomes insidious.

Gradually and unnoticeably, their emotions change. They have already crossed the line from platonic friendship into romantic love before even noticing that there was a line. It has already put them in situations they originally didn’t intend to fall into.

And because they are overwhelmed and drawn by this new and exciting feeling, which is a far cry from the “routine” relationship with their partner, fantasy takes over. They begin to view this “other” person as someone who is sweeter, wittier and better.

Infidelity maybe brought about by a skewed perception of love. We sometimes have this misguided notion of an ideal relationship. We want our partners to be “everything we wish them to be”. And if they fail to meet our expectations, we begin to feel a little disillusioned about the connection.

However, we should bear in mind that there is no such thing as a perfect partner. Even we, ourselves aren’t perfect. Also, there is no relationship where ALL our needs will be met satisfactorily. When we are not that happy in our current relationship, it is wiser to evaluate ourselves first before evaluating our significant other, especially for those who are married already.

We should, every now and then, ask ourselves if we truly deserve our partners and vice versa. Can it be possible that we are just bored because everything seems predictable and familiar already? And we are attracted to another because of the “new relationship feel” that comes with it?

If we are looking for someone to be flirty with, perhaps, if we would only try, we can still be flirty with our original partners. Instead of looking away, why not try to look toward our partners for our needs? Trying to re-romanticize the whole relationship may make it work the second time around. Think back to what turned us on when we first met them. Doing so can help us re-awaken dying embers. Perhaps this should be a basic rule in loving someone: Never forget why we fell in love with him/her in the first place.

For starters, flirt with the real partner. Try to blow them a kiss that nobody else sees, wink at them from across the room, hold hands, tickle their sides and pinch their cheeks every now and then. Let us do our parts to keep the relationship alive.

If only we will start to focus on things that our partners possess rather than on things they lack, we may realize that what we had with partner number two may just be a diversion of love, not love itself.

If all else fails and if the relationship was not meant to be, you will at least know that you really did your best. Plus you will learn lessons that can help you build a better connection with a new partner, the one that you truly deserve.

When Love is Not Enough

one of my articles published on Starbuzz Magazine way back 2006

You love him so much. You see to it that he can always rely on you in times of need. And you’re willing to do everything to make your relationship work. So how come it seems that all your efforts and sacrifices are still not enough? Why does it feel that amidst the cuddlings that you share, there seems to be the skeleton truth that something is wrong?

There are moments that he appears to be distant. Every now and then, his problems get the better of him and off he trails to an invisible wall—far from your reach. It hurts to constantly see him in pain. And it hurts even more, to know you cannot make it go away. No matter how you try, your love for him cannot battle with his inner conflicts. And eventually, you find yourself the one to blame for not being able to make him happy. The way he relies solely on you is affecting you too much already. You cannot help but hate yourself for not being enough.

If you feel like this, then you are missing the whole point. Open your eyes, the relationship is not healthy anymore. And the fact that he keeps turning to you to save him proves that he needs you more than he loves you. You know that.

You’ve tried your best and yet he’s still not happy. You still hold on, because you believe that if you let go, you will be taking away your happiness. But the question is, are you really happy? Or are you just scared that if you let go, he will fall apart?

Like him, you have feelings too. You have your own sets of problem to face. You’re not helping him by solving his problems. You’re only making him depend on you more. The more you do that, the more you’re destroying yourselves and the thing that was both of you. And what sense would that make? To ruin two lives?

Helping him but hurting yourself in the process, is absurd. Yes, love is giving. But it doesn’t mean locking yourself into the role of the “giver”. One can only do so much to help, but one has to also know when to stop and finally accept the fact that you’re not what he needed. And his happiness, the one you tried so hard to give him, will be best discovered without you.

Ikakasal Na Ako

Ikakasal na ako.

Or at least yun ang sabi sa pamahiin. Ako kasi ang mapalad na nakasalo ng bouquet noong kasal ng aking pinsan. (Hehe, actually it’s more like, sa akin nai-bato). Tuwing inihahagis na kasi ng pinsan ko ang bouquet, laging nagtatakbuhan papalayo ang mga kadalagahan. Dahil wala sa mga girls ang gustong sumalo, ibinato na lang ng matalinong bride ang bouquet. At tulad nga po ng sinabi ko, ako ang sinuwerte (o minalas) na tinamaan.

Bakit nga kaya sa panahon ngayon, tuwing may ikakasal at nandun na sa parteng ihahagis ng bride ang bouquet, walang gustong sumalo? Karamihan kaya sa ating mga kababaihan ngayon may phobia na talaga sa kasal? O posible ding wala silang nakikitang cute sa mga sasalo ng garter? O baka naman kagaya ko lang din silang… nagpapa-cute lang? hehe.. xD

O ayan, inamin ko na, nagpa-cute lang ako kasi nakita kong nag-iiwasan silang lahat. Magmumukha naman kasi akong very eager kung ako lang ang katangi-tanging hindi iiwas, di ba? ^__^ Kaya ayun, super iwas na din ako kuno.. =)

In fairness, sinubukan ko naman talagang umiwas… hihihi… xD

Hindi naman na din ako takot ikasal. Sa katunayan, pinapangarap ko din ang araw na iyon. Pero kagaya ng sinasabi ko sa mga friends ko. “Malalaman ko lang kung ready na akong magka-pamilya kung handa na din akong i-share sa anak ko ang balat ng fried chicken kapag hiningi niya sa akin ito.”

Hindi naman ako madamot na tao pero ewan ko ba, basta pagdating sa balat ng chicken nahihirapan akong mag-share.

Naalala ko lang noong bata pa ako. Lagi kong hinihingi kay mama yung balat ng fried chicken niya. Buong puso at may ngiti niya pang ibinibigay sa akin yun. Napa-isip tuloy ako: Ganoon ba talaga kapag mommy ka na? Kung mommy na ba ako, handa na kaya akong ibigay din ng buong buo ang paborito kong parte ng pritong manok? (with matching smile pa ha!)

Ang sagot?

Medyo handa na. Pero sa palagay ko, pipiraso pa muna ako ng kaunti bago ko tuluyang ibigay ang malaking parte sa kanya… xD

Oo nga pala, kung saan saan na naman napunta ang kuwento ko. Bago ko tuluyang makalimutan, ito nga pala ang picture ng bouquet na nag-landing sa aking mga paa.. =)

Ang Ngiti ng Isang Ikakasal

Kahapon ay ikinasal ang pinsan kong si Joluz. Hay… Kapag tinitingnan ko ang saya sa kanyang mukha, hindi ko din mapigilang mapangiti… Ang sarap sarap nga talaga siguro ng pakiramdam ng ikinakasal. Yung tipong alam mong nandoon ang pamilya at mga kaibigan mo para makiparte sa isa sa pinakamahalagang parte ng iyong buhay. At siyempre pa, nandoon sa may altar ang lalaking sumusumpang mamahalin at aalagaan ka habambuhay, kesehodang maging lumba lumba ka pa o kaya naman magmukhang palad na ang mukha mo sa dami ng age lines. Hay, ang sarap malamang may magmamahal sa iyo ng ganon… =) (*kilig kilig*)

Naalala ko din tuloy nang bumisita kami sa isang matandang simbahan sa may Pila, Laguna noong isang buwan. Kasama ko ang aking kaibigang si Mac0ie sa mga bench na di kalayuan sa simbahan. Kasalukuyan kaming nagdo-drawing, (Hehe, siya ang nagdo-drawing. Ako, nagpapanggap lang!) nang biglang tumunog ang *dambera. Nalaman naming may ikakasal pala. At dahil likas na sa amin ang pagiging usisero at usisera ay pumasok din kami sa loob ng simbahan para tingnan ang ikakasal. In fairness, ang ganda nung bride. Nagniningning ang mga mata. At yung groom? Ah eh… Hayaan niyo na lang na ang usapang ito ang magsabi para sa akin.

Mac0ie: hahaha! Ady, bakit ganyan ang ngiti mo? Daig mo pa yung bride!
Gladys: (blushing) Eh kasi… nakakahawa yung ngiti niya. Parang ang saya saya niya… parang inlove na inlove…
Mac0ie: oo nga, no? (looks at the groom) Pero bakit ganun? Yung groom parang kanina pa pinagpapawisan? Ni hindi ngumingiti?
Gladys: oo nga noh! Hmmm… baka naman kinakabahan?
Mac0ie: pwede.
Gladys: pero anong dapat ikakaba eh wala namang tumutol nang magtanong ang pari? (thinking) aha! Baka napu-pupu lang siya! Hihihi…
Mac0ie: hehe, sira! Hmmm… Baka naman di pa sawa sa pagkabinata?
(a beat) hindi kaya..?
Mac0ie and Gladys: Shotgun wedding yan?
Gladys: hahaha.. tama tama! Kaya siguro ganyan yung itsura nung groom, napilitan lang!

Opo, mukha ngang napilitan lang si groom (yun eh sa amin lang namang palagay.. hihihih). Pero ano nga bang punto ko sa pagsusulat ng blog na ito? Sa totoo lang, wala naman talaga… kung hindi isang makulit na pagmumuni muni lang na:

Tulad ng pinsan ko at ng bride na itsinismis ko sa inyo, Ganun din kaya ang ganda ng ngiti ko at ningning ng aking mga mata kapag ikinasal na ako?

(teka, ikakasal nga ba ako? Hahahah!)



*dambera- salitang inimbento ni Mac0ie na ang ibig sabihin ay kampana. Hahaha! ^__^